Myriam van Ons Verhaal

de meisjestuin... Je komt er via het serrepaadje, helemaal achteraan in de tuin. Er hangen bordjes aan de boom bij de serre. En bij het begin van het serrepaadje hangt een bordje...'Meisjestuin'. Duidelijk toch? Toch vergeten sommige bezoekers het tuintje. Ze denken misschien dat het stopt bij de serre. Of bij de 'Kippen en compost'-hoek. ik wieg je ik voel je ik weet je ik denk je dicht bij mij ...  Als kind kon ik mij echt verliezen in lezen. Ik verslond boeken, het konden er niet genoeg zijn. Historische romans. Liefdesromans. De romans in Libelle. Stiekem vaak, want ik was daar bijlange na niet oud genoeg voor. Zeker weten. En zo las ik ooit over een geheime tuin. Die ik me toen levendig kon voorstellen. Ik zag hem zo voor me, ik kende de geuren,  proefde de kleuren, en het leek me ongelooflijk heerlijk om daar te zitten en te dromen, ver weg van iedereen.  Ik werd ouder. Ik kreeg een dochtertje. Een klein meisje dat niet de kans kreeg om groot te worden.

Klokjes en maskers... Ik vind het moeilijk hoor... De ene heeft een masker, de andere niet. Bij de ene zijn de poten gestreept, bij de andere niet. De ene heeft een soort krop, de andere heeft een buikschuier... De ene lust alles, de ander is erg kieskeurig. Je zal zeggen, dan is er toch toch een duidelijk verschil tussen de één en de ander? Ja hallo! Het is niet meteen supersimpel. Vind ik tenminste. En ik wed dat jullie ook niet allemaal experten zijn... Vroeger hadden we een bijenkorf. Niet van onszelf, van een imker uit de buurt. Een soort Erasmus uitwisseling. We waren gastgezin dus. Maar het werd voor die imker een beetje een gedoe, die korf bij ons. Dus geen korf meer. Wel bijen... Want al snel ontdekte ik dat er natuurlijk ook andere bijen in de tuin zaten. Daar had ik vroeger niet echt op gelet. Nu dus wel. Ik probeer ze nu te ontdekken. Te fotograferen. En op naam te brengen, als dat even kan. Moeilijk is dat soms! Een voorbeeld. Vorig jaar ontdekte ik een klok

Ik wacht er al jaren op. Ik denk dat ik vijf was toen ik er voor het eerst verliefd op werd. In Leuven. In de Galeries Anspach om precies te zijn. En die bestaat al eeuwen niet meer! Ik kon in geen tuincentrum komen of het ventje was me kwijt. Ik was alweer verkocht. Het duurde uren om me mee te krijgen. Enfin, bij wijze van spreken dan. Maar het zat me niet mee. Geen enkele was mooi genoeg. Niet elegant. Niet stevig. Niet passend in ons tuinconcept... Maar nu heb ik ze. Eindelijk. Na eeuwen wachten. Et voilà! Mijn schommelbank. Uniek in zijn soort... Het was bijlange na niet simpel, of wat dacht je? De boog had hij al even. Die lag al een hele tijd te niksen in iemands tuin. En die is, na enig overleg, dus hier terechtgekomen. Lekker stevig. Hoog genoeg. Dus de boog, dat was één. Dan de plaats. Dat viel, na even palaberen, wel mee. Want het ventje wou die boog stiekem al lang, en wel op het terras, tussen de Hydrangea macrophylla 'Bela'. Dat daar ooit een schommel

Hebberig en doorweekt... Het stormt en het regent en het bloeit. Dat al die bolletjes en knolletjes en vroege plantjes nog overeind blijven, je snapt het niet. En omdat ik dat elke dag wil checken... de grond uitkijken noem ik dat... ben ik al behoorlijk nat geworden. Doorweekt zeg maar. Maar ook hebberig, o zo hebberig! Iris reticulata 'Harmony' De kleine irisjes bloeiden al voor het zo heavy ging doen, en ze waren zo supermooi dat ik er meteen weer een serieus aantal op mijn lijstje heb gezet. Ik houd van dat blauwe, dus zijn het de paarsblauwe die op het lijstje staan.  En misschien nog enkele lichtere, zo van dat lichtgevendblauw. Die mogen er ook nog bij. Crocus 'Blue Pearl' Dat is trouwens ook het blauw van die ongelooflijk prachtige fijne crocusjes, Blue Pearl heten ze. Echt, zo rank... Ze bloeiden later dan de andere die al jaren in de grond zitten. En toen ze gingen bloeien, aan het eind van die heerlijk zachte periode in febr

Wij kijken. Jullie ook? Gisteravond zag ik het toevallig. Eigenlijk was ik niet aan het kijken, maar ik herkende meteen zijn stem. Even teruggedraaid... en ja. Hij was het. Absoluut. Op Plattelandstv. Ventje kreeg een stomp, want die was al een beetje aan het doezelen. En toen zag en hoorde hij het ook. Enfin 'het', zichzelf dus. In de trailer voor de nieuwe reeks Tuin & Passie, een onderdeel van Countrylife. Hij was gelijk klaarwakker... Ergens in juni kwam er een mailtje. En daarna in rap tempo nog een paar. Over het wat en hoe en wanneer. En dat het vroeg ging zijn... En dat was het ook! meer dan vroeg naar onze normen. Nee, ik ben geen ochtendmens. Ventje ook niet trouwens. En dan te bedenken dat ze al een hele poos onderweg waren eer ze hier arriveerden... Ik had er serieus kompassie mee. De koffie had ik al maar klaargezet. Omdat ik 's ochtends echt veel tijd nodig heb - ik heb echt een verschrikkelijk humeur en ik zie er niet uit, mijn gedacht - ha

Omdat ik van je hou...of niet? Serieus, ik heb er moeite mee. Wil ik hem nu of wil ik hem niet? Hou ik hem of laat ik hem gaan? Hij stoort me al jaren. Tenminste, soms wel en soms niet. Lastig hoor! Het onderwerp van mijn twijfel staat in de tuin. In de voortuin om precies te zijn. Ik hou het minst van hem in de zomer. Dan vind ik hem nogal opdringerig. Maar dan wordt het herfst. En zoetjesaan laat hij alle opdringerigheid varen. In de winter is hij zelfs ronduit elegant. En als het sneeuwt, ben ik weer volledig verkocht. Het is elk jaar hetzelfde liedje. Het is februari nu, de krulhazelaar staat in zijn blootje. En dat is dus mijn probleem... De katjes hangen aan de elegant gekrulde takken. Zo mooi, niet normaal. Als je goed kijkt zie je binnenkort de hele kleine bloempjes verschijnen. De neerhangende katjes zijn de mannelijke bloemen. De vrouwelijke bloemen zitten met drie à vier bij elkaar en je ziet enkel de rode stijlen met stempels. Als je ze al opmerkt, tenminste. Het

Ik heb hem ontdekt door de geur. Jaren geleden. Het parfum kwam me tegemoet, volgde me. Ik moest echt weten wat het was. Dus ik keerde om en fietste langs de struiken, tot ik de schuldige gevonden had. Ik was toen nog niet zo vertrouwd met planten en het heeft me wat tijd gekost om uit te zoeken wat het was. Maar nu staat hij er, in de voortuin. En in deze zachte periode bloeit hij al een hele tijd... Lonicera dus. Nee, niet de slingerende vorm waar we meteen aan denken bij kamperfoelie. Wel een struikvorm. Lonicera fragrantissima. Winterkamperfoelie. Ik heb wat fotootjes trachten te maken met m'n nieuwe macrolens, en dat was nogal een gedoe. Vanwege de wind, onder andere. Ik moest ook een stoel buitenslepen, ik kieper zo om met die voet in zo'n speciale schoen. Enfin, het kon beter... In de zomer valt de heester niet op. Tenminste, dat vind ik. Middelgroen en een beetje warrig. En er kunnen rode besjes aan komen, die de vogels best lusten. Maar in de winter, als het koud

Ik had het al een paar keer gevraagd. Want ik kan zelf de tuin nog niet in dus... Of de Helleborus nu al bloeide. Nieskruid dus. Want die wil wel eens vroeg zijn. En bovendien zie ik al foto's verschijnen op enkele sites. Maar nee. Nee, nog niks te zien hoor zegt mijn man. Ik ben dus een beetje teleurgesteld, of misschien ook niet. Want eind volgende week mag ik, heel misschien, op mijn voet gaan steunen. En dan kan ik voorzichtig zelf gaan zien of die schoonheden zich al tonen. Da's veel beter toch? Maar ik kijk er zo verschrikkelijk naar uit. We hebben witte en licht-tot donkerrode Helleborus. Eenvoudige schoonheden zonder dure namen, het zijn zaaiilingen die we mee mochten nemen uit een tuin die niet echt aan een tuinfanate toebehoort. En ze doen het prima. Helleborus is een geslacht in de ranonkelfamilie, net zoals het speenkruid en de boterbloemen. In het zuiden van ons land kan je twee helleborussen in het wild vinden. De meest voorkomende van de twee is de Hell