Oranje
Er zijn momenten dat je met je neus op de feiten wordt gedrukt. Dat alles om je heen gewoon doorgaat en je gaat mee. De tuin bloeit en bloost, en je laat het maar zo'n beetje gebeuren. Je houdt je tuinpagina up-to-date en je post op instagram, maar je kijkt toe vanaf de zijlijn. En schrijven, nee, even niet... En nu weet ik het zeker. Ik houd van oranje. Vanaf nu houd ik oprecht van oranje. Een bewuste beslissing. Omdat het goed voelt. Omdat ze ook van oranje hield. En van het leven. En van die kleine oranje afrikaantjes. Die gevulde kleine mormeltjes, die ook mijn grootvader elk jaar liefdevol plantte. Ik heb het nooit gesnapt, maar dat hoeft nu dus niet meer. En dat brengt rust in mijn hoofd. Ik zie het ineens anders, dat oranje. En die kleine mormeltjes. Wie ben ik om ze lelijk te vinden, die bloemen die zij zo mooi vond? Terwijl ze het leven toejuichte, op elke bloem een bij zag, genoot van elk moment? Ik ga het voortaan bewuster gebruiken in de tuin, niet meer me