Myriam van Ons Verhaal

Ik heb hem ontdekt door de geur. Jaren geleden. Het parfum kwam me tegemoet, volgde me. Ik moest echt weten wat het was. Dus ik keerde om en fietste langs de struiken, tot ik de schuldige gevonden had. Ik was toen nog niet zo vertrouwd met planten en het heeft me wat tijd gekost om uit te zoeken wat het was. Maar nu staat hij er, in de voortuin. En in deze zachte periode bloeit hij al een hele tijd... Lonicera dus. Nee, niet de slingerende vorm waar we meteen aan denken bij kamperfoelie. Wel een struikvorm. Lonicera fragrantissima. Winterkamperfoelie. Ik heb wat fotootjes trachten te maken met m'n nieuwe macrolens, en dat was nogal een gedoe. Vanwege de wind, onder andere. Ik moest ook een stoel buitenslepen, ik kieper zo om met die voet in zo'n speciale schoen. Enfin, het kon beter... In de zomer valt de heester niet op. Tenminste, dat vind ik. Middelgroen en een beetje warrig. En er kunnen rode besjes aan komen, die de vogels best lusten. Maar in de winter, als het koud

Ik had het al een paar keer gevraagd. Want ik kan zelf de tuin nog niet in dus... Of de Helleborus nu al bloeide. Nieskruid dus. Want die wil wel eens vroeg zijn. En bovendien zie ik al foto's verschijnen op enkele sites. Maar nee. Nee, nog niks te zien hoor zegt mijn man. Ik ben dus een beetje teleurgesteld, of misschien ook niet. Want eind volgende week mag ik, heel misschien, op mijn voet gaan steunen. En dan kan ik voorzichtig zelf gaan zien of die schoonheden zich al tonen. Da's veel beter toch? Maar ik kijk er zo verschrikkelijk naar uit. We hebben witte en licht-tot donkerrode Helleborus. Eenvoudige schoonheden zonder dure namen, het zijn zaaiilingen die we mee mochten nemen uit een tuin die niet echt aan een tuinfanate toebehoort. En ze doen het prima. Helleborus is een geslacht in de ranonkelfamilie, net zoals het speenkruid en de boterbloemen. In het zuiden van ons land kan je twee helleborussen in het wild vinden. De meest voorkomende van de twee is de Hell

Het moest er van komen. Ik lig hier nu zo'n week of vijf. Mag wat hinken op een verhoogde schoen (krijg ik rugpijn van), mag eens gelucht worden in een rolstoel waarbij je voet omhoog kan liggen (voelt die voet na een halfuur aan als een houten blok), en mag en moet vooral zorgen dat die voet in hoogstand blijft. Dus nog steeds grotendeels in zo'n verstelbaar bed. Voeteneinde hoog. Beetje puzzelen, beetje lezen, beetje buitenkijken. Beetje in de watten laten leggen (doet hij trouwens goed, mijn ventje). Maar het kriebelt. Ik wil zo onderhand wel met de tuin bezig zijn. En dat kan dus nog even niet... Even het terras opgereden om mijn nieuwe macrolens (kerstcadeau jawel van 't ventje) uit te proberen. En toen kriebelde het nog harder. Terwijl ik meestal erg geduldig ben. Maar nu dus niet meer zo. HET GROTE ONGEDULD slaat toe. Fameus. En toen las ik (jawel terug in bed, voet omhoog...) een erg plezante blogpost. Bij De groene fazant. En toen dacht ik, doe nu maar. Je w