Nieskruid in zicht!

Ik had het al een paar keer gevraagd. Want ik kan zelf de tuin nog niet in dus... Of de Helleborus nu al bloeide. Nieskruid dus. Want die wil wel eens vroeg zijn. En bovendien zie ik al foto's verschijnen op enkele sites. Maar nee. Nee, nog niks te zien hoor zegt mijn man.

Ik ben dus een beetje teleurgesteld, of misschien ook niet. Want eind volgende week mag ik, heel misschien, op mijn voet gaan steunen. En dan kan ik voorzichtig zelf gaan zien of die schoonheden zich al tonen. Da's veel beter toch?


Maar ik kijk er zo verschrikkelijk naar uit. We hebben witte en licht-tot donkerrode Helleborus. Eenvoudige schoonheden zonder dure namen, het zijn zaaiilingen die we mee mochten nemen uit een tuin die niet echt aan een tuinfanate toebehoort. En ze doen het prima.

Helleborus is een geslacht in de ranonkelfamilie, net zoals het speenkruid en de boterbloemen. In het zuiden van ons land kan je twee helleborussen in het wild vinden. De meest voorkomende van de twee is de Helleborus foetidus, stinkend nieskruid. Supermooi!

Ik heb me altijd afgevraagd waarom Helleborus de naam nieskruid meekreeg. Dat komt, weet ik nu, omdat in hun wortels glycociden zitten, en die stoffen werken én op het hart (net zoals bij vingerhoedskruid) én op de neusslijmvliezen. Je neus wordt geïrriteerd en je gaat ervan niezen.

De foto's zijn dus van vorig jaar. Maar als ze zich dit jaar tonen, hoor je me weer. Vertel ik meteen ook over de hommeltjes. En de mieren. Want die horen absoluut bij Helleborus. Of Nieskruid.

Nog heel even wachten. Nieskruid in zicht!