de meisjestuin...
Je komt er via het serrepaadje, helemaal achteraan in de tuin. Er hangen bordjes aan de boom bij de serre. En bij het begin van het serrepaadje hangt een bordje...'Meisjestuin'. Duidelijk toch? Toch vergeten sommige bezoekers het tuintje. Ze denken misschien dat het stopt bij de serre. Of bij de 'Kippen en compost'-hoek.
ik wieg je ik voel je ik weet je ik denk je dicht bij mij ...
Als kind kon ik mij echt verliezen in lezen. Ik verslond boeken, het konden er niet genoeg zijn. Historische romans. Liefdesromans. De romans in Libelle. Stiekem vaak, want ik was daar bijlange na niet oud genoeg voor. Zeker weten. En zo las ik ooit over een geheime tuin. Die ik me toen levendig kon voorstellen. Ik zag hem zo voor me, ik kende de geuren, proefde de kleuren, en het leek me ongelooflijk heerlijk om daar te zitten en te dromen, ver weg van iedereen.
Ik werd ouder. Ik kreeg een dochtertje. Een klein meisje dat niet de kans kreeg om groot te worden.
Het leven ging verder, zoals het leven dat nu eenmaal doet. Ik moest mee.
Jaren geleden waren mijn man en ik in Frankrijk. We bezochten 'Les jardins d'Angélique'. Een tuin die de eigenaars creëerden ter nagedachtenis van hun oudste dochter Angélique. Groot. Ontroerend mooi... En toen wist ik het. Ik wilde een geheime tuin. Voor haar. Voor mijn eigen kleine meisje.
En het tuintje kwam er. Achter het tuinhuis, waar nu de serre staat. Ik plantte planten met meisjesnamen. Elfenbloemen. En bloemen in wit en blauw en rozerood.
En toen kwam mijn kleindochter. Ze leerde al snel de tuin kennen. Om te spelen, te snoepen, te helpen... En ze ontdekte het geheime tuintje, waar belletjes rinkelen en elfjes spelen. Waar sinds kort haar eigen kleine tuinelf is komen wonen. Op haar verzoek. In een boomstronk met een blauw deurtje. Een tuinelfje, uiteraard. Ze heet Teresa.
De cirkel is rond. Het werd een plekje van en voor meisjes. Het is mijn plekje. Ons plekje. Ik koester de herinnering aan een klein meisje dat niet de kans kreeg om groot te worden. Ik geniet met m'n heerlijke kleindochter van feeën en eenhoorns. Ik laat los.
Je komt er via het serrepaadje, helemaal achteraan in de tuin. Er hangen bordjes aan de boom bij de serre. En bij het begin van het serrepaadje hangt een bordje...'Meisjestuin'. Duidelijk toch? Toch vergeten sommige bezoekers het tuintje. Ze denken misschien dat het stopt bij de serre. Of bij de 'Kippen en compost'-hoek.
Als kind kon ik mij echt verliezen in lezen. Ik verslond boeken, het konden er niet genoeg zijn. Historische romans. Liefdesromans. De romans in Libelle. Stiekem vaak, want ik was daar bijlange na niet oud genoeg voor. Zeker weten. En zo las ik ooit over een geheime tuin. Die ik me toen levendig kon voorstellen. Ik zag hem zo voor me, ik kende de geuren, proefde de kleuren, en het leek me ongelooflijk heerlijk om daar te zitten en te dromen, ver weg van iedereen.
Ik werd ouder. Ik kreeg een dochtertje. Een klein meisje dat niet de kans kreeg om groot te worden.
Het leven ging verder, zoals het leven dat nu eenmaal doet. Ik moest mee.
 |
| Les jardins d'Angélique |
En het tuintje kwam er. Achter het tuinhuis, waar nu de serre staat. Ik plantte planten met meisjesnamen. Elfenbloemen. En bloemen in wit en blauw en rozerood.
 |
| Cleamatis 'Arabella' |
De cirkel is rond. Het werd een plekje van en voor meisjes. Het is mijn plekje. Ons plekje. Ik koester de herinnering aan een klein meisje dat niet de kans kreeg om groot te worden. Ik geniet met m'n heerlijke kleindochter van feeën en eenhoorns. Ik laat los.
Mooi, maar waar haal de telkens de moed vandaan, om daar, in dat mooie tuintje van en voor meisjes te zijn? Kan ik er ook zo eentje maken van en voor jongens, als aandenken aan papa?
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk! Zoek een plekje dat je mooi vind, het hoeft niet groot te zijn. Plant er bloemen die je aan papa doen denken. Het wordt dan vanzelf mooi <3
VerwijderenZo een mooi verhaal. Wij hebben de meisjestuin al kunnen bewonderen. Je weet het is achter de serre, spannend als je er naartoe wandeld, wat gaat er komen? En dan zie je dat kleine blauwe deurtje, en verschijnt er vanzelf een glimlach op je gezicht. Prachtig gewoon.
BeantwoordenVerwijderenDank je Lieve! Ondertussen heeft het tuinelfje haar sleuteltje meegenomen en dus heeft ze haar thuis gevonden. Mijn kleindochter is supergelukkig, de belletjes tinkelen voor haar én voor mij :)
VerwijderenIk kende het verhaal al, maar wat fijn dat dit stukje tuin met de kleindochter een extra betekenis krijgt
BeantwoordenVerwijderenDank je!
Verwijderen